Posada Zarszyńska to wieś granicząca z Zarszynem i Długiem. W dawnych czasach stanowiła wraz z wymienionymi miejscowościami jedną całość. Posada jest miejscowością starszą od Zarszyna i swoją nazwę otrzymała po jego założeniu. Do początków XIX stulecia występowała jako "suburbium Zarszyn".
Przeprowadzone tutaj prace wykopaliskowe wykazały, że na terenie Posady istniał obronny dwór szlachecki.
W 1395 r. roku Władysław Jagiełło nadał osadę Posadę Zarszyńską i Długie Jachnikowi zwanym Dzieweczka ze Swoszowa. W latach 1810-1842 wieś była w posiadaniu rodziny Ostaszewskich, a następnie, w latach 1842-1945 rodziny Wiktorów. W 1810 roku Kazimierz Ostaszewski, były rotmistrz kawalerii narodowej, nabył Zarszyn, Posadę Zarszyńską i Długie od Stanisława hr. Siemieńskiego. Z małżeństwa z Heleną z Załęskich pozostawił Kazimierz Ostaszewski dwie córki: Franciszkę, wydaną za Ksawerego Czermińskiego i Ludwikę, żonę Franciszka Niezabitowskiego. Przed śmiercią przekazał, w 1842 roku, swe dobra wnuczce Adeli Czermińskiej, małżonce Jana Wiktora. Po Janie i Adeli Wiktorach dziedziczył Zarszyn, Posadę Zarszyńską i Długie ich syn Kazimierz Wiktor, a po nim jego syn Jan Wiktor. Po II Wojnie Światowej majątek przeszedł na Skarb Państwa. Dwór Wiktorów został zniszczony w czasie II wojny światowej. Folwark w Posadzie składał się z dworu, oranżerii oraz budynków gospodarczych: stajni, obór, stodół, spichlerzy, młyna, browaru, kuźni i czworaków, w których mieszkali pracownicy i służba.
W Posadzie Zarszyńskiej na uwagę zasługują: ścieżka rekreacyjno-przyrodnicza na terenie parku dworskiego, pomniki przyrody - trzy dęby szypułkowe, których wiek ocenia się na około 290 lat oraz inne drzewa na terenie parku: lipa drobnolistna (ok. 390 lat), jesion (340 lat), modrzew europejski (290 lat) oraz 27 dębów szypułkowych (240-390 lat).
Na podstawie:
Wojnar I., Trygar K., „W gminie Zarszyn”, Krosno.
